“Het was een intensieve reis, maar eentje die ik iedereen zou aanraden.”

Het is Brain Awareness Week en daarom plaatsen we deze week een paar persoonlijke verhalen van oud-patiënten die met hersenletsel bij Adelante hebben gerevalideerd. Vandaag het verhaal van een student journalistiek.

Door een auto-ongeluk heb ik hersenletsel opgelopen met destijds forse beperkingen in zelfzorg, lopen en arm/handfunctie. Hierdoor werd ik na mijn ziekenhuisopname klinisch opgenomen bij Adelante. De revalidatie was gericht op het verbeteren van mijn mobiliteit en zelfstandigheid. 
Ik wist dat het een intensief traject zou worden. Tijdens mijn revalidatie bij Adelante heb ik een arm/handprogramma gevolgd met als doel om mijn arm en hand beter te kunnen gebruiken. Vijf keer per week, minstens een uur per dag, volledig gericht op het verbeteren van de inzetbaarheid van mijn aangedane hand en arm. Maar wat ik niet had verwacht, was hoe persoonlijk en motiverend dit proces zou zijn. 

Het programma richtte zich op dagelijkse taken. Wat doe je in het dagelijks leven, waar loop je tegenaan, en hoe kunnen we dat verbeteren? Dat waren steeds de vragen waar de trainingen om draaiden. De oefeningen waren praktisch en gericht op functionaliteit: dingen oppakken, bewegingen coördineren, kracht opbouwen. Elke week werkte ik aan verschillende thema’s, zoals grip, fijne motoriek of stabiliteit, en kreeg ik opdrachten mee die ik zelf moest bedenken voor het weekend om ook buiten de therapie aan mijn herstel te blijven werken.
Wat ik fijn vond, was dat er een vaste kern van therapeuten was. Zij begeleidden me elke training, en, omdat ik steeds met hen werkte, merkten ze de kleinste verbeteringen op, zelfs als ik die zelf niet zag. Dat gaf me vertrouwen. Het was niet altijd makkelijk. Soms vond ik een oefening ronduit frustrerend, maar ze bleven positief en realistisch. Ze keken wat haalbaar was en pasten de training daarop aan.
Ik trainde in een groep met andere revalidanten, wat een extra dimensie gaf. Je zag anderen ook worstelen, maar ook stappen vooruit maken. Dat werkte motiverend. Voor mij was het vooral nuttig om te zien hoe iedereen zijn eigen doelen en tempo had, terwijl we allemaal toewerkten naar hetzelfde: onze hand en arm weer functioneel kunnen gebruiken.

Natuurlijk was het niet altijd makkelijk. Het gebruik van mijn arm voelde soms zo matig dat ik niet dacht dat er nog verbetering in zat. Maar stukje bij beetje ging het beter. Ik leerde mijn hand opnieuw te gebruiken bij simpele dingen zoals veters strikken, spullen oprapen of zelfs bij taken die nodig waren voor mijn studie journalistiek aan de Fontys Hogeschool. De vooruitgang die ik boekte, was soms verrassend. Ik had nooit gedacht dat ik dit nu, na 20 weken, al zou kunnen met mijn hand en arm.
Wat ik ook heb geleerd, is dat je zelf het werk moet doen. Het komt niet vanzelf aanwaaien. De trainingen geven je de handvatten, maar je moet er zelf mee aan de slag. Dat kan soms zwaar zijn, maar het is het meer dan waard. Ik merk dat ik mijn hand steeds meer kan inzetten bij dagelijkse taken. Het heeft niet alleen mijn arm en hand sterker gemaakt, maar ook mijn vertrouwen in wat ik kan. Het is een intensieve reis, maar eentje die ik iedereen zou aanraden mocht zoiets aan de hand zijn.